Rozdział1

Autobus dotarł na miejsce jakiś kwadrans temu. Teraz wystarczyło przejść dobry kilometr do małego jednorodzinnego domku z dala od wielkiego miasta. W sumie dobrze ma czas, żeby przemyśleć sobie parę spraw. Teraz, gdy nastolatka szła sobie pustym asfaltem… w nocy… z dala od ludzi zaczęła się bać, ale nie o to, że może ją ktoś porwać i wykorzystać, ani o to, że z lasu może wypełznąć potwór i ją pożreć. Bała się, że znajdą ją rodzice, zabiorą z powrotem do tego „więzienia”.

     Zawsze ją sobie podporządkowywali, nigdy nie mogła wyrazić swojego zdania. Ale mimo tych wszystkich wad kochała swoich rodziców. Mieli oni swoje zalety. Zawsze miała do kąt wrócić, do ciepłego domu, w którym zazwyczaj niczego nie brakowało. Było i jest jedzenie, ubrania, zabawki, rozrywka. I zdawało sobie sprawę, że mimo specyficznego charakteru obojga rodziców oni też ją mocno kochają. Zapewniają jej bezpieczeństwo, więc dlaczego uciekła?  

    Po dobrej pół godzinie stanęła przed dużymi drzwiami jasnożółtego domu. Zdziwiła się, gdy ostatnim razem tu była dom był mniejszy. Już miała pukać, kiedy drzwi same się otworzyły. Na zewnątrz wyszła średnio wysoka kobieta o jasnych brązowych włosach, które układały się w fale tymczasowo splecione w gruby warkocz. Oczy miała zmęczone i zaspane czekaniem. A z jej wyrazu twarzy można było wyczytać niepokój, a zarazem ulgę.

- Gabi jesteś już. Wejdź do środka jest już chłodno. –Powiedziała 26-latka i ściślej opatulając się seledynowym szlafrokiem. Poczym obydwie weszły do domu zamykając za sobą drzwi na klucz. Już w progu czuć było zapach lawendy, ulubiony zapach jej siostry przyjemnie łaskotał nos nastolatki. Zdjęła trampki w przedpokoju poczym w zielonych kapciach wyjętych z szuflady poszła do salonu, gdzie przywitała ją głośnym okrzykiem radości czteroletnia Rozzi. Córka Suzanne i Aleca, który musiał dziś zostać na noc w pracy. Alec obecnie pracuje, jako ochroniarz w firmie robiącej meble z drewna na skalę światową. On i jej siostra poznali się na imprezie, na którą Suzanne wymknęła się z domu. Teraz wie, że było warto, bo w końcu Alec to fajny gość. Su dwa lata po poznaniu Aleca uciekła z razem z nim do Los Angeles. Zerwała kontakt z całą rodziną. Tak naprawdę to mama nie wie, że ma wnuczkę i czy starsza córka w ogóle jeszcze żyje. Tylko nastolatka zna adres siostry i utrzymuje z nią potajemny kontakt. Dlatego właśnie tu przyjechała, miała nadzieję, że rodzice nie znajdą jej tak szybko. Miała też nadzieję od września iść do świetnej szkoły w Los Angeles.

- Jesteś głodna? – Zapytała Suzanne wyrywając dziewczynę zamyślenia.- Może kanapkę?

- Nie dzięki, nie jem o takiej porze. Od tego się tyje, a w sporcie bardzo ważne jest odpowiednie odżywianie i mięśnie nie tłuszczyk. – Spojrzała z szyderczym uśmieszkiem na siostrę zajadającą się kanapką. Na co starsza wywróciła oczami biorąc kolejny gryz razowej bułki. Po chwili wyszła z kuchni dając nastolatce znak, żeby ta poszła za nią. Na piętrze znajdowały się sypialnie. Po kilku minutach znalazły się w średnim pokoju na końcu korytarza. Weszły do środka. Ściany pomalowane były miętową farbą. Przy oknie stało dwuosobowe łóżko przykryte tak samo miętowym kocem. Na środku pokoju leżał brązowy, włochaty dywanik.

- Widzę, że zrobiliście niezły remont. – Powiedziała blondynka.

- Tak, kiedy urodziła się Rozzi potrzebowaliśmy większego domu. Dzięki awansowi Aleca było nas na to stać. I nie ukrywam wyszło wspaniale.- Uśmiechnęła się. – Wybrałam dla ciebie te sypialnię, żebyś miała więcej prywatności, a teraz jest naprawdę późno i ja i ty potrzebujemy kilku godzin snu. Dobranoc.- Powiedziała poczym wyszła z pokoju zamykając za sobą drzwi. Blondynka jeszcze raz rozejrzała się po pokoju i wskoczyła pod koc. Zmęczona dzisiejszymi wydarzeniami zasnęła od razu.

                                                        ***

Co z tego, że robiło się zimno, nikomu nie chciało się wracać do domu. Ognisko grzało wystarczająco. Cała piątka siedziała na ławkach zbudowanych z drzewa.

    Ross brzdąkał sobie na gitarze coś w stylu ‘Pass me by’ patrząc się tempo w ogień.     

    Rydel siedziała w objęciach Ella, co jakiś czas lekko muskając jego usta. Od, kiedy Mark i Stormie dowiedzieli się o ich związku całowali się i przytulali na okrągło. Nie zważając zazwyczaj na narzekania rodzeństwa oglądającego mecz, którego ekran zasłaniała właśnie ta całująca się para.

    Ryland i Rocki natomiast śmiali się… dokładnie nie wiadomo, z czego. To Rocky i Ryland… tego nie ogarniesz. Boki ich bolały a twarze całe były czerwone, oprócz tego opiekali sobie pianki nad ogniskiem.

    A Riker… Riker siedział w domu, w swoim pokoju. Od kąt on i Alice się rozstali… no chłopak trochę się załamał. Prawie w ogóle nie wychodzi z pokoju, każdy chce mu pomóc, jakoś go rozweselić, ale nikt nie daje rady. Trudno się dziwić był z dziewczyną dwa lata, a ona przychodzi któregoś dnia i mówi mu, że to już koniec. Jak tu się nie załamać? Rydel próbuje wyciągnąć go na zakupy, a chłopacy w ogóle starają się namówić go do muzyki. Ale to na nic jedyne, co robi to uczy się albo pisze żałosne teksty o złamanym sercu i byłej dziewczynie. Są wakacje, co prawda już się kończą, ale kto w wakacje się uczy? Szczerze mówiąc jak czyta te wszystkie książki i zeszyty to mniej cierpi, i psychicznie i fizycznie. Niedawno chciał się pociąć w Łazice. Na szczęście Ryland wtargną tam bez żadnych skrupułów i w porę powstrzymał brata. Po tym wydarzeniu na jego prawym nadgarstku została jedynie cienka blizna po nożu. Cała sytuacja patrząc na to z boku była naprawdę przerażająca. Strach w oczach Rylanda i łzy w ochach Rikera. Kropelki czerwonej krwi na błękitnym dywaniku łazienki. Ryland nie mógł się pozbierać po całym tym zdarzeniu przez dobry tydzień. Dlatego teraz wszyscy są jeszcze czujniejsi, jeśli chodzi o Rikera.

 -Ej Ross?! – Zawołał szatyn, na co chłopak odłożył gitarę i spojrzał na brata.- Wybrałeś już sobie kierunek?

- Nie jestem pewien, ale myślałem dużo nad Aktorstwem i Muzykologią.

- Ja zamierzam iść na dziennikarstwo. – Oznajmiła Rydel zakładając kolejną piankę na drewniany kijek. – A ty Ell? – Dodała po chwili. Chłopak zwrócił się w jej stronę z zamyśloną miną. Po chwili się odzywając.

- Wiesz tak naprawdę to chyba chciałbym zostać Psychologiem.- Po lewej stronie nastąpił nagły i niekontrolowany wybuch śmiechu. Tym razem śmiał się także Ross.

- Nasz Rattlif i psychologia… zaraz się ze sikam! – Rocky mało nie spadł z fotela.

-Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni, ale to nie ty dostaniesz kupon rabatowy w mojej przychodni! – Oburzył się Rat. –Skoroś taki mądry to pochwal się, co ty wybrałeś? – Zwrócił się w stronę Rockyego.

- To oczywiste. Muzykologię. – Powiedział krótko. – Nie mam zamiaru użerać się kolejny rok z matma i fizyką.

- Ale wiesz o tym, że będziesz tam mieć różne lekcje, W tym matmę i Fizę? – Zapytała nie pewna tego stwierdzenia Rydel.

- Tak, ale więcej tam będzie muzyki. No i mam zamiar zostać kapitanem piłkarskiej drużyny sportowej. Nie mówcie, że się tego nie spodziewaliście? – Zapytał.

- Mniejsza z tym ja chcę iść na prawo. Co sądzicie? Jak będę wyglądał w czarnej todze?- Wtrącił się Ryland. Rodzeństwo i Rat popatrzyło na niego z nie dowierzaniem.

- Nasz mały RyRy idzie na prawo. No szacun stary, szacun. Wreszcie odkryłeś swoje powołanie. Będziesz siedział w pudrowanej peruce i walił młoteczkiem w stół! – Zawołał Rocky śmiejąc się z resztą.

- Nie, chce zostać prawnikiem. I wsadzać przestępców do więzienia.- Uśmiechną się pod nosem.

- Ehh już się nie mogę doczekać tych dziewczyn… i imprez. – Powiedział Ross, na co cała reszta pokiwała głowami. Oprócz Rydel i Ella oni już znaleźli swoją drugą połówkę. Po chwili Rocky wstał z fotela i wbiegł do domu, wrócił ze swoją gitarą.

- Może „PMB” na rozgrzewkę?-  Szturchną Rossa usadawiając się z powrotem w wygodnym fotelu. Po chwili z instrumentów wypłynęły czyste, spokojne dźwięki, Delly zaczęła nucić Ellowi do ucha melodię.

- Remember that trip we took in Mexico - Zaczął Ross po czym dołączyła się Rydel, kobiecy głos w tle brzmiał naprawdę fantastycznie, następne zwrotki same wypływały z ich ust. 

-Cudowny wieczór! -Powiedziała Rydel rozmarzonym głosem.

Ok mamy kolejny rozdział!

Mam nadzieję, że się podoba... czy wam tez tak trudno pisze się notki?

A więc mi rozdział nawet się podoba, ale nie wiem kiedy dodam następny czeka na mnie lektura, której omówienie mamy 02.03 ehh. No nic postaram się jeszcze dziś coś napisać, ale nie obiecuję. Powiem wam dobrą nowinę Livia pisze kolejnego oneszota, mi się bardzo podoba zapraszam do czytania jej opowiastek i głosujcie z którego osa ma zrobić bloga. 

http://r5elims.blogspot.com/

Komentujesz=motywujesz 

Anula :* :*