Prolog

- Nie na widzę was, słyszycie nie na widzę! – Krzyczała głośniej niż zazwyczaj, dała upust gromadzonym od jakiegoś czasu emocjom. Znała konsekwencje tego czynu mimo to_...

- Zastanawialiście się kiedyś czy jesteście dobrymi rodzicami?! Nie. Najwyraźniej nie! Traktujecie mnie jak swoją niewolnice... – Ból na lewym policzku w końcu zamkną jej buzię. Jak zwykle z resztą. Z jej dużych szafirowych oczu popłynęły słone łzy. Dziewczyna odwróciła się od matki i wbiegła po schodach do pokoju. Zatrzasnęła za sobą drzwi i osunęła się na podłogę ukrywając twarz w dłoniach. Kolejna kłótnia zakończona jej płaczem, kolejny siarczysty policzek wymierzony przez rodzicielkę. Po kilku minutach szlochania dziewczyna podniosła gwałtownie głowę z nad kolan i rozejrzała się po małym pokoiku skąpanym w półmroku. Zdjęcia w ramkach wiszących na ścianach teraz wydawały się jej nic nie warte. ( Mimo, że ramka trochę kosztowała). Jak książki kupowane przez matkę, zakurzone tak jak półki, na których stały, ale puchary i medale spoczywające w małym kartoniku pod łóżkiem_... Tak to było coś. Sport to było jej hobby, nie jakieś badziewie książki czy zdjęcia tylko sport. Tylko to ją interesowało. Wyciągnęła pudło spoczywające pod łóżkiem i zaczęła rozstawiać puchary i rozwieszać medale wszędzie po pokoju. W końcu chwyciła za telefon leżący na błękitnym kocu z obrazkami płynących delfinów i wybrała numer w tym samym czasie wyjmując z szafy stare niebieskie trampki i ciepłą bluzę z polaru. Sięgnęła po brązową skurzaną torebkę, gdy w słuchawce odezwał się kobiecy głos:

-Halo?

-Suzanne? To ja.

-Gabi? Coś się stało? – Zapytała zmartwionym głosem kobieta.

-Nie, nie to tylko_… kolejna kłótnia. Mogę dziś do ciebie przyjechać?

- Tak oczywiście, ale_...

_- Wszystko ci wyjaśnię na miejscu.- Powiedziała poczym wcisnęła czerwoną słuchawkę na klawiaturze telefonu. Przełożyła pasek torebki przez ramię i podeszła do okna tuż nad łóżkiem i szeroko je otworzyła. Ciepły letni wietrzyk musną jej nadal zarumienione od płaczu policzki. Niebo świeciło milionami gwiazd, księżyc był w pełni. Jedyna książka, którą zdołała przeczytać opowiadała o tym jak to podczas pełni księżyca ludzie przemieniali się w olbrzymie wilki i do wschodu słońca biegali po leśnych zakamarkach. To była naprawdę fascynująca książka, jedyna w swoim rodzaju. Niestety życie toczy się dalej. Okno zawieszone było ledwie kilka metrów nad ziemią, co nie sprawiało żadnego kłopotu by spokojnie i bezpiecznie z niego wyskoczyć. Po chwili stopy nastolatki spoczywały na zielonej pachnącej trawie. Jeszcze tylko kilka kroków i była wolna. Sprawnie i cicho otworzyła zazwyczaj skrzypiącą furtkę i nawet jej nie zamykając pobiegła sprintem w stronę centrum miasta. Po chwili była już na przystanku, nie musiała długo czekać na wieczorny autobus, kwadrans po jej przyjściu wyłonił się z za zakrętu. Kupiła bilet i usiadła na wolnym dwuosobowym miejscu. Gdy autobus ruszył zdała sobie sprawę, że w końcu się udało, poprzednie próby ucieczki kończyły się przyłapaniem przez rodziców i bajeczką, że chciała się tylko przewietrzyć. Ale w końcu, nie mogła w to uwierzyć. Po kilku minutach wewnętrznej radości postanowiła się przespać. Do Los Angeles długa droga.  

Okay. No co by tu powiedzieć... macie Prolog. :)

Chciałam z tego zrobić pierwszy rozdział, but lepiej się sprawdza jako prolog. :) 

Siedzę nad ta notka dobre 7 min i po kiego groma nie wiem co napisać. Ale co można napisać pod prologiem. 

Mogę wam jedynie powzdychać do Rockyego, słucham właśnie 

"Ain't No Way We're Goin' Home"

Tak naprawdę to przesłuchuję moment od 2:07 min do końca.

Ahh ten moment... 2:18 OMG uzależniłam się !!

Ten uśmiech (2:47), jak się z gitarą obraca (2:53) 

A potem 3:14 Japierdziele oszaleje! 

I Ell w te bębny 3:17 i sexy tyłeczek Rikera (3:33)

I moment na którym umieram...3:40

Dobra koniec bo się rozpisałam... apropo wam też tak gorąco???
PS mam nadzieje, że ten moment rozkojarzenia nie będzie wam przeszkadzał. Więc teraz wracam do lektury zwanej Dary Anioła: Miasto szkła :)

Anula :* :*